Οι σχέσεις όλων των ανθρώπων δοκιμάστηκαν –και δοκιμάζονται- κατά τη διάρκεια της πανδημίας της νόσου Covid-19. Ειδικότερα, αλλαγές παρατηρήθηκαν στο πως αλληλοεπιδρούν πλέον οι έφηβοι με τους γονείς τους, καθώς και πως οι γονείς διαχειρίζονται την εφηβεία εν μέσω πανδημίας. Οι αλλαγές αυτές, άλλοτε φάνηκαν εποικοδομητικές και άλλοτε βλαβερές για τη συνύπαρξη των γονιών με τα παιδιά τους.
Από τη μια, η συνεχόμενη επαφή λόγω της παραμονής στο σπίτι ωφέλησαν τις σχέσεις των μελών μιας οικογένειας, , ενισχύοντας το δέσιμο μεταξύ γονέων και παιδιών και μειώνοντας τις συγκρούσεις. Και αυτό γιατί, σε μεγάλο βαθμό, γονείς και παιδιά εκμεταλλεύτηκαν έξυπνα τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο, κάνοντας μαζί ευχάριστες και δημιουργικές δραστηριότητες. Και παράλληλα, ενισχύθηκε η εποικοδομητική επικοινωνία ανάμεσα στους γονείς και τα έφηβα παιδιά τους. Ο ελεύθερος χρόνος λειτούργησε σαν «σανίδα σωτηρίας» για όλους μέσα στο σπίτι, και τους έκανε να έρθουν πιο κοντά και να επανεξετάσουν τις σχέσεις τους. Επιπλέον, οι νέοι, σύμφωνα με έρευνες, κατάφεραν τα τελευταία δύο σχεδόν χρόνια της πανδημίας, να διαχειριστούν πιο ήρεμα τις καταστάσεις με το να γίνουν λιγότερο ευερέθιστοι, καθώς μειώθηκαν πολλοί από τους παράγοντες που τους προκαλούσαν στρες καθημερινά.
Από την άλλη βέβαια, όλη αυτή η τριβή, έντεινε τις εντάσεις και τις συγκρούσεις στο οικογενειακό πλαίσιο. Σε πολλές περιπτώσεις, οι συγκρούσεις ήταν αναπόφευκτες λόγω του παρατεταμένου εγκλεισμού. Ταυτόχρονα, λόγω των αλλαγών που επέφερε η πανδημία οι γονείς κλήθηκαν να έρθουν αντιμέτωποι με οικονομικές ανησυχίες, αίσθημα αβεβαιότητας, διατήρηση της υγείας όλων των μελών της οικογένειας, εργασιακές μεταβολές, ανησυχία για το μέλλον κ.ά. Βέβαια, όλα αυτά σε συνδυασμό με την συνεχή αντιμετώπιση και ανατροφή των παιδιών τους σε μια πρωτόγνωρη συνθήκη όπως αυτή της πανδημίας. Οι αλλεπάλληλες αλλαγές στην καθημερινότητα όλων των μελών μιας οικογένειας είχαν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν έντονα συναισθήματα άγχους, τα οποία επέφεραν συγκρούσεις και ρήξεις, ειδικά στις σχέσεις μητέρας-παιδιού.
Επιπλέον, κρίσιμη είναι, αποδεδειγμένα, και η εναλλαγή από δια ζώσης εκπαίδευση σε τηλεκπαίδευση, και αντιστρόφως, για τα παιδιά. Η συνθήκη αυτή άλλαξε σημαντικά τα δεδομένα για τα παιδιά, δημιουργώντας τους ανάμεικτα και μια ασταθή καθημερινότητα. Μην ξεχνάμε εξάλλου πως, το σχολείο δεν αποτελεί απλά ένα χώρο εκπαίδευσης και ανάπτυξης ακαδημαϊκών δεξιοτήτων, αλλά παράλληλα, παρέχει σημαντικούς προστατευτικούς παράγοντες για την ψυχική υγεία του παιδιού, όπως είναι η κοινωνική επαφή, η φυσική δραστηριότητα, η κοινωνικοποίηση, η κοινωνική και συναισθηματική υποστήριξη και η αίσθηση του «ανήκειν» κτλ. Ομολογουμένως λοιπόν, η επαφή σε ένα ψηφιακό περιβάλλον δεν μπορεί να αντικαταστήσει επαρκώς τη φυσική επαφή των νέων με τους συνομήλικους τους, και αυτό επέφερε τα δικά του προβλήματα στις σχέσεις παιδιών-γονέων.
Συνοψίζοντας λοιπόν, η πανδημία μετέβαλε ουσιαστικά τις σχέσεις των γονέων με τα παιδιά τους, άλλοτε θετικά, άλλοτε αρνητικά. Ωστόσο, μιας και όλο αυτό δεν έχει λάβει ολοκληρωτικό τέλος ακόμη, είναι σημαντικό τόσο οι γονείς, όσο και τα παιδιά, να εστιάσουν στα θετικά και να προσπαθήσουν να βελτιώσουν τις σχέσεις τους. Η πανδημία, πέραν όλων των αρνητικών, πρέπει να αποτελέσει ευκαιρία και κίνητρο για να εκτιμήσουμε τα άτομα γύρω μας, ειδικά όταν πρόκειται για τα μέλη μιας οικογένειας.
