Σύμφωνα με νέα έρευνα του Ινστιτούτου Εγκεφάλου Lifespan (LiBI) του Νοσοκομείου Παίδων της Φιλαδέλφειας (CHOP) και του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, οι νεαροί έφηβοι που γίνονται στόχοι διαδικτυακού εκφοβισμού είναι πιθανότερο να κάνουν λόγο για «μαύρες» σκέψεις και απόπειρες αυτοκτονίας. Συγκεκριμένα, πρόκειται για μια συσχέτιση που υπερβαίνει τη σχέση μεταξύ της αυτοκτονικότητας και του παραδοσιακού εκφοβισμού εκτός σύνδεσης.
«Σε μια εποχή που οι νεαροί έφηβοι περνούν περισσότερο χρόνο στο διαδίκτυο από ποτέ, η μελέτη αυτή υπογραμμίζει τις αρνητικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει ο εκφοβισμός στον εικονικό χώρο στους στόχους του», δήλωσε ο επικεφαλής συγγραφέας Ραν Μπαρζιλέι, MD, PhD, επίκουρος καθηγητής στο LiBI.
«Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα αποτελέσματα, μπορεί να είναι συνετό για τους παρόχους πρωτοβάθμιας περίθαλψης να ελέγχουν τακτικά για διαδικτυακό εκφοβισμό με τον ίδιο τρόπο που θα μπορούσαν να ελέγχουν για άλλους παράγοντες κινδύνου αυτοκτονίας, όπως η κατάθλιψη. Οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς θα πρέπει επίσης να γνωρίζουν το σημαντικό άγχος που προκαλεί ο εκφοβισμός στον κυβερνοχώρο στους νεαρούς εφήβους», συμπλήρωσε ο ίδιος.
Τα ποσοστά αυτοκτονιών μεταξύ των παιδιών αυξάνονται σταθερά. Μάλιστα, σύμφωνα με το CDC, η αυτοκτονία ήταν η δεύτερη κύρια αιτία θανάτου μεταξύ ατόμων ηλικίας 10 έως 24 ετών το 2018. Οι παράγοντες που συμβάλλουν στην αυτοκτονικότητα στα παιδιά και τους εφήβους δεν είναι πλήρως κατανοητοί, αλλά η έρευνα έδειξε ότι οι περιβαλλοντικοί στρεσογόνοι παράγοντες παίζουν σημαντικό ρόλο. Ο παραδοσιακός εκφοβισμός και η θυματοποίηση από συνομηλίκους είναι καθιερωμένοι παράγοντες κινδύνου αυτοκτονίας μεταξύ των νέων.
Στη σύγχρονη εποχή, και ιδιαίτερα μετά την πανδημία COVID-19, ένα σημαντικό ποσοστό της αλληλεπίδρασης μεταξύ συνομηλίκων, συμπεριλαμβανομένου του εκφοβισμού, λαμβάνει χώρα στο διαδίκτυο, μέσω γραπτών μηνυμάτων ή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (social media). Ωστόσο, πριν από την παρούσα μελέτη, δεν ήταν σαφές εάν το να είσαι στόχος διαδικτυακού εκφοβισμού αποτελεί ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για αυτοκτονικότητα.
Για να κατανοήσουν καλύτερα αν ο διαδικτυακός εκφοβισμός είναι μοναδικός στη συσχέτισή του με την αυτοκτονικότητα στην πρώιμη εφηβεία, οι ερευνητές συνεργάστηκαν με την Άνατ Μπρουνστέιν Κλόμεκ, PhD στη Σχολή Ψυχολογίας Baruch Ivcher του Πανεπιστημίου Reichman στο Ισραήλ. Μαζί, οι ερευνητές ανέλυσαν δεδομένα που συλλέχθηκαν μεταξύ Ιουλίου 2018 και Ιανουαρίου 2021 από τη μελέτη «Adolescent Brain Cognitive Development Study» (ABCD Study), ένα ποικίλο δείγμα άνω των 10.000 παιδιών των ΗΠΑ ηλικίας 10 έως 13 ετών.
Στο πλαίσιο της μελέτης ABCD Study, οι συμμετέχοντες συμπλήρωσαν ένα ερωτηματολόγιο διαδικτυακού εκφοβισμού, το οποίο τους ρωτούσε αν είχαν υπάρξει ποτέ στόχος ή δράστης διαδικτυακού εκφοβισμού, ο οποίος ορίζεται ως «η σκόπιμη προσπάθεια να βλάψουν ένα άλλο άτομο ή να είναι κακοί μαζί του στο διαδίκτυο, σε κείμενα ή ομαδικά κείμενα ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (όπως το Instagram ή το Snapchat)». Ο παραδοσιακός εκφοβισμός εκτός σύνδεσης διερευνήθηκε μέσω ξεχωριστού ερωτηματολογίου, το οποίο χώρισε τη συμπεριφορά σε τρεις κατηγορίες:
- Εμφανής επιθετικότητα, όπως απειλή ή χτύπημα
- Επιθετικότητα σε σχέση με την πρόκληση
- Επιθετικότητα σε σχέση με τη φήμη, όπως διάδοση φημών ή κουτσομπολιό.
Για τον προσδιορισμό της αυτοκτονικότητας, οι ερευνητές εξέτασαν εάν οι συμμετέχοντες ανέφεραν προηγούμενες ή τρέχουσες αυτοκτονικές σκέψεις ή πράξεις.
Από τους 10.414 συμμετέχοντες της μελέτης, το 7,6% απάντησε ότι είχε βιώσει αυτοκτονικές σκέψεις ή πράξεις, το 8,9% ανέφερε ότι έχει γίνει στόχος διαδικτυακού εκφοβισμού και το 0,9% ανέφερε ότι έχει προβεί σε πράξεις εκφοβισμούς εις βάρος άλλων στον κυβερνοχώρο. Οι συγγραφείς της έρευνας διαπίστωσαν επίσης ότι το να είσαι στόχος διαδικτυακού εκφοβισμού σχετίζεται με αυτοκτονικότητα, ενώ το να είσαι θύτης διαδικτυακού εκφοβισμού δεν σχετίζεται. Αυτό το εύρημα ήταν διαφορετικό από τον παραδοσιακό εκφοβισμό εκτός σύνδεσης, όπου το να είσαι είτε στόχος είτε θύτης του εκφοβισμού συνδέεται με την αυτοκτονικότητα.
Επιπλέον, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ο διαδικτυακός εκφοβισμός συμπίπτει μόνο εν μέρει με τον εκφοβισμό εκτός σύνδεσης, υποστηρίζοντας την άποψη ότι ο διαδικτυακός εκφοβισμός είναι ένα ξεχωριστό φαινόμενο, ανεξάρτητο από τις εμπειρίες εκφοβισμού εκτός σύνδεσης. Αυτό μπορεί να υποδηλώνει ότι οι έφηβοι που πλήττονται από εκφοβισμό στον κυβερνοχώρο είναι διαφορετικοί από εκείνους που πλήττονται από εκφοβισμό εκτός σύνδεσης.
«Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι το να είσαι στόχος διαδικτυακού εκφοβισμού αποτελεί ανεξάρτητο παράγοντα κινδύνου για την αυτοκτονικότητα των νέων”, δήλωσε ο Δρ Μπαρζιλέι. «Για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής που επιθυμούν να βελτιστοποιήσουν τις προσπάθειες πρόληψης της αυτοκτονίας των νέων, η μελέτη αυτή θα πρέπει να ενθαρρύνει περαιτέρω τις παρεμβάσεις για όσους εκφοβίζονται διαδικτυακά», τόνισε επίσης.
