Οι άνθρωποι που βιώνουν σημαντικό αριθμό μετακινήσεων πριν από την ηλικία των 15 ετών έχουν πάνω από 40% περισσότερες πιθανότητες να διαγνωστούν με κατάθλιψη στη μετέπειτα ζωή τους, σύμφωνα με μια νέα μελέτη.
Η έρευνα ανέλυσε όλες τις τοποθεσίες κατοικίας σχεδόν 1,1 εκατομμυρίου ανθρώπων που γεννήθηκαν στη Δανία μεταξύ 1981 και 2001 και παρέμειναν στη χώρα κατά τα πρώτα 15 χρόνια της ζωής τους. Στη συνέχεια, παρακολούθησε τα ίδια αυτά άτομα στην ενήλικη ζωή τους και διαπίστωσε ότι τουλάχιστον 35.000 από αυτούς που ζούσαν ακόμη στη Δανία είχαν λάβει στη συνέχεια ιατρική διάγνωση κατάθλιψης.
Στο πλαίσιο μιας λεπτομερούς ανάλυσης, η μελέτη υποστήριξε τα υπάρχοντα στοιχεία, δείχνοντας ότι τα άτομα που ζουν σε γειτονιές με εισοδηματικά μειονεκτήματα κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας έχουν περισσότερες πιθανότητες – κατά ένα συντελεστή περίπου 10% – να αναπτύξουν κατάθλιψη στην ενήλικη ζωή.
Ωστόσο, για πρώτη φορά έδειξε ότι οι εμπειρίες μετακίνησης κατά την παιδική ηλικία – είτε μεταξύ είτε εντός υποβαθμισμένων ή μη γειτονιών – συνδέονται επίσης με σημαντικά υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης στην ενήλικη ζωή. Συγκεκριμένα, τα παιδιά που μετακομίζουν μία φορά μεταξύ των ηλικιών 10 έως 15 ετών έχουν 41% περισσότερες πιθανότητες να διαγνωστούν με κατάθλιψη σε σχέση με εκείνα που δεν μετακομίζουν.
Και αν ένα παιδί μετακομίσει δύο ή περισσότερες φορές μεταξύ των ηλικιών 10 και 15 ετών, ο κίνδυνος αυξάνεται σε περίπου 61%. Αυτή είναι μια ισχυρότερη επίδραση από το να μεγαλώνει σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά.
Αυτό οδήγησε τους ερευνητές πίσω από τη μελέτη να προτείνουν ότι ένα σταθερό οικογενειακό περιβάλλον -από την άποψη της τοποθεσίας- κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας μπορεί να είναι ένας τρόπος προστασίας από μελλοντικά προβλήματα ψυχικής υγείας. Η μελέτη διεξήχθη από ερευνητές του Πανεπιστημίου του Άαρχους (Δανία), του Πανεπιστημίου του Πλίμουθ (Ηνωμένο Βασίλειο) και του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ (Ηνωμένο Βασίλειο).
Επικεφαλής της μελέτης είναι ο καθηγητής Clive Sabel, καθηγητής Big Data και Spatial Science στο Πανεπιστήμιο του Plymouth και πρώην διευθυντής του Κέντρου Big Data για το Περιβάλλον και την Υγεία στο Πανεπιστήμιο Aarhus.
Ο ίδιος δήλωσε: «Ο κ: «Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν διάφοροι παράγοντες που οδηγούν στο να διαγνωστεί ένα άτομο με ψυχική ασθένεια. Ωστόσο, αυτά είναι τα πρώτα στοιχεία που δείχνουν ότι η μετακόμιση σε μια νέα γειτονιά κατά την παιδική ηλικία συγκαταλέγεται μεταξύ αυτών, και πιστεύουμε ότι οι αριθμοί που βλέπουμε θα μπορούσαν να είναι η κορυφή του παγόβουνου.
Κατά τη διάρκεια αυτών των διαμορφωτικών χρόνων, τα παιδιά χτίζουν τα κοινωνικά τους δίκτυα μέσω του σχολείου, των αθλητικών ομάδων ή άλλων δραστηριοτήτων. Κάθε φορά που πρέπει να προσαρμοστούν σε κάτι νέο μπορεί να είναι αποδιοργανωτικό, οπότε ενδεχομένως πρέπει να βρούμε νέους τρόπους για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να ξεπεράσουν αυτές τις προκλήσεις».
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, έως και το 13% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με κάποια μορφή ψυχικής υγείας, ενώ η παγκόσμια οικονομική επιβάρυνση από αυτό προβλέπεται να ανέλθει σε 6 τρισεκατομμύρια δολάρια έως το 2030. Τα αίτια αυτών των καταστάσεων είναι πολύπλοκα και πολύπλευρα και περιλαμβάνουν διάφορους βιολογικούς, κοινωνικοοικονομικούς και ψυχολογικούς παράγοντες, αλλά με αυξανόμενες ενδείξεις ότι το φυσικό, δομημένο και κοινωνικό περιβάλλον των ατόμων σχετίζεται με την ψυχική υγεία.
Υπάρχουσες μελέτες σε όλο τον κόσμο έχουν διαπιστώσει ότι τα παιδιά που μετακινούνται συχνότερα από τη γέννησή τους έως τα μέσα της εφηβείας τους είναι πιθανότερο να εμφανίσουν δυσμενείς επιπτώσεις, όπως απόπειρα αυτοκτονίας, βίαιη εγκληματικότητα, ψυχικές ασθένειες και κατάχρηση ουσιών. Και ενώ η μελέτη επικεντρώθηκε σε ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού της Δανίας, οι συγγραφείς των μελετών λένε ότι θα περίμεναν να βρουν παρόμοια αποτελέσματα σε πολλά μέρη του κόσμου.
Ο καθηγητής Sabel πρόσθεσε: «Η μελέτη αυτή υπογραμμίζει τη σημασία των παγκόσμιων πολιτικών που επιτρέπουν και υποστηρίζουν την τακτοποιημένη παιδική ηλικία, αλλά που λαμβάνουν υπόψη τις περιφερειακές και πολιτισμικές ταυτότητες. Ωστόσο, με βάση τα ευρήματά μας, πιστεύουμε επίσης ότι συγκεκριμένες ομάδες νέων μπορεί να διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο.
Οι νέοι που βρίσκονται υπό φροντίδα αντιμετωπίζουν συχνά πολλαπλές μετακινήσεις και ενδεχομένως να δέχονται πρόσθετες πιέσεις. Στη συνέχεια, υπάρχουν τα παιδιά στρατιωτικών, τα οποία μετακινούνται τακτικά ανάλογα με το πού σταθμεύουν οι γονείς τους. Η μελέτη αυτή υποδηλώνει ότι αυτά, καθώς και άλλα τέτοια παιδιά, μπορεί να χρειάζονται πρόσθετη βοήθεια για να αποτρέψουν την ανάπτυξη ψυχικών ασθενειών στη μετέπειτα ζωή τους».
