Ο χρόνος που αφιερώνουν τα παιδιά ενός έτους στην οθόνη σχετίζεται με αναπτυξιακές καθυστερήσεις. Η διαπίστωση αυτή, από ερευνητές του Πανεπιστημίου Tohoku, με συνεργάτες στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Hamamatsu, δημοσιεύθηκε στο περιοδικό JAMA Pediatrics. Η έρευνα εξέτασε 7.097 ζευγάρια μητέρας-παιδιού που συμμετείχαν στη μελέτη Tohoku Medical Megabank Project Birth and Three-Generation Cohort Study. Η έκθεση κάθε παιδιού στον χρόνο οθόνης αξιολογήθηκε με τη χρήση γονικών ερωτηματολογίων, καλύπτοντας την παρακολούθηση τηλεοράσεων, οθονών βιντεοπαιχνιδιών, ταμπλετών, κινητών τηλεφώνων και άλλων ηλεκτρονικών συσκευών με οπτικές οθόνες.
Τα παιδιά της μελέτης ήταν σχεδόν ισομερώς κατανεμημένα μεταξύ αγοριών (51,8%) και κοριτσιών (48,2%). Η έκθεσή τους στον χρόνο έκθεσης στην οθόνη κατατάχθηκε στις κατηγορίες λιγότερο από μία ώρα (48,5% των υποκειμένων), από μία έως λιγότερο από δύο ώρες (29,5%), από δύο έως λιγότερο από τέσσερις ώρες (17,9%) και τέσσερις ή περισσότερες ώρες (4,1%). Η ανάπτυξη των παιδιών αξιολογήθηκε σε ηλικία δύο και τεσσάρων ετών στους πέντε τομείς της επικοινωνίας, της αδρής κινητικότητας, της λεπτής κινητικότητας, της επίλυσης προβλημάτων και των προσωπικών και κοινωνικών δεξιοτήτων. Προηγούμενες μελέτες στον τομέα αυτό δεν έχουν γενικά αναλύσει την ανάπτυξη σε διάφορους τομείς, προσφέροντας επομένως μια λιγότερο εκλεπτυσμένη άποψη.
Η συσχέτιση μεταξύ του χρόνου χρήσης της οθόνης στην ηλικία του ενός έτους και της μεταγενέστερης αναπτυξιακής καθυστέρησης αξιολογήθηκε με τη χρήση μιας καθιερωμένης στατιστικής τεχνικής, αποκαλύπτοντας μια συσχέτιση δόσης-απόκρισης- που σημαίνει ότι το επίπεδο της αναπτυξιακής καθυστέρησης (η απόκριση) συσχετίστηκε με την ποσότητα (δόση) του χρόνου χρήσης της οθόνης. Για τα παιδιά ηλικίας δύο ετών, ο αυξημένος χρόνος οθόνης στην ηλικία του ενός έτους συσχετίστηκε με αναπτυξιακές καθυστερήσεις σε όλους τους τομείς εκτός από τις αδρές κινητικές δεξιότητες. Στην ηλικία των τεσσάρων ετών, ωστόσο, ο αυξημένος χρόνος οθόνης συσχετίστηκε με αναπτυξιακές καθυστερήσεις μόνο στους τομείς της επικοινωνίας και της επίλυσης προβλημάτων.
“Τα διαφορετικά επίπεδα αναπτυξιακών καθυστερήσεων στους τομείς και η απουσία ανιχνεύσιμης καθυστέρησης σε ορισμένους από αυτούς σε κάθε εξεταζόμενο στάδιο της ζωής, υποδηλώνουν ότι οι τομείς θα πρέπει να εξετάζονται ξεχωριστά σε μελλοντικές συζητήσεις για τη συσχέτιση μεταξύ του χρόνου της οθόνης και της παιδικής ανάπτυξης”, αναφέρει ο επιδημιολόγος Taku Obara του Πανεπιστημίου Tohoku, αντίστοιχος συγγραφέας του ερευνητικού άρθρου. Ένας λόγος για την ανάληψη αυτής της μελέτης ήταν τα πρόσφατα στοιχεία που δημοσίευσαν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής, σύμφωνα με τα οποία μόνο μια μειοψηφία των παιδιών πληροί τις κατευθυντήριες γραμμές για τον περιορισμό της έκθεσης στον χρόνο της οθόνης. Οι κατευθυντήριες γραμμές σχεδιάστηκαν για να διασφαλίσουν ότι τα παιδιά συμμετέχουν σε επαρκή σωματική δραστηριότητα και κοινωνική αλληλεπίδραση.
“Η ραγδαία διάδοση των ψηφιακών συσκευών, παράλληλα με τις επιπτώσεις της πανδημίας COVID, έχει αυξήσει σημαντικά τον χρόνο που αφιερώνουν τα παιδιά και οι έφηβοι στην οθόνη, αλλά αυτή η μελέτη δεν προτείνει απλώς μια σύσταση για τον περιορισμό του χρόνου στην οθόνη. Η μελέτη αυτή υποδηλώνει συσχέτιση, όχι αιτιώδη συνάφεια μεταξύ του χρόνου οθόνης και της αναπτυξιακής καθυστέρησης”, λέει ο Obara. “Χρησιμοποιούμε τον όρο “καθυστέρηση” σύμφωνα με προηγούμενες έρευνες, αλλά είναι αμφισβητήσιμο αν αυτή η διαφορά στην ανάπτυξη είναι πραγματικά “καθυστέρηση” ή όχι. Θα θέλαμε να αποκτήσουμε βαθύτερη εικόνα σε μελλοντικές μελέτες, εξετάζοντας τις επιδράσεις διαφορετικών τύπων έκθεσης στην οθόνη”, ανέφερε.
