Οι γυναίκες που συλλαμβάνουν με εξωσωματική γονιμοποίηση και εμφανίζουν μια σοβαρή επιπλοκή της εγκυμοσύνης έχουν διπλάσιες πιθανότητες να γεννήσουν πρόωρα (<37 εβδομάδων) σε σύγκριση με εκείνες που έχουν μόνο έναν από αυτούς τους παράγοντες, σύμφωνα με έναν ερευνητή του Rutgers Health.
Η νέα μελέτη ανέλυσε σχεδόν 79 εκατομμύρια νοσοκομειακούς τοκετούς στις Ηνωμένες Πολιτείες σε διάστημα δύο δεκαετιών. Είναι η πρώτη που εξετάζει τις συνδυασμένες επιδράσεις της υποβοηθούμενης αναπαραγωγικής τεχνολογίας, όπως η εξωσωματική γονιμοποίηση, και της αποκόλλησης του πλακούντα στα ποσοστά πρόωρων τοκετών. (Ο όρος συντομογραφείται ως ART στους ιατρικούς κύκλους). «Είναι ζωτικής σημασίας για τις ασθενείς που υποβάλλονται σε εξωσωματική γονιμοποίηση να έχουν επίγνωση όλων των πιθανών αποτελεσμάτων, ιδίως δεδομένου του άγχους που ήδη υφίστανται», δήλωσε η Jennifer Zhang, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης και ειδικευόμενη μαιευτικής και γυναικολογίας στην Ιατρική Σχολή Robert Wood Johnson του Rutgers.
Η μελέτη χρησιμοποίησε το National Inpatient Sample, μία από τις μεγαλύτερες βάσεις δεδομένων νοσοκομειακών ασθενών στις ΗΠΑ, που περιλαμβάνει νοσοκομειακά δεδομένα από 48 πολιτείες. Χρησιμοποιώντας δεδομένα από το 2000 έως το 2019, οι ερευνητές εντόπισαν περισσότερες από 391.000 εγκυμοσύνες που υποβλήθηκαν σε υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και περισσότερες από 850.000 περιπτώσεις αποκόλλησης του πλακούντα, έναν γνωστό παράγοντα κινδύνου κατά τον οποίο ο πλακούντας αποχωρίζεται από τη μήτρα πριν από τον τοκετό. Οι ερευνητές που συμμετείχαν στη μελέτη διαπίστωσαν ότι οι γυναίκες που συνέλαβαν μέσω ART είχαν 42% υψηλότερο κίνδυνο να παρουσιάσουν αποκόλληση σε σύγκριση με εκείνες που συνέλαβαν με φυσικό τρόπο. Διαπίστωσαν επίσης ότι οι γυναίκες που συνέλαβαν μέσω ART είχαν 46% μεγαλύτερη πιθανότητα να βιώσουν πρόωρο τοκετό σε σχέση με εκείνες που συνέλαβαν με φυσικό τρόπο. Όταν υπήρχαν και οι δύο παράγοντες κινδύνου, σημειώθηκε συνεργική επίδραση.
Οι ερευνητές ανέφεραν επίσης φυλετικές και εθνοτικές διαφορές. Οι λευκές γυναίκες που συνέλαβαν μέσω ART είχαν 42% υψηλότερο κίνδυνο αποκόλλησης του πλακούντα, ακριβώς γύρω από τον γενικό μέσο όρο. Οι ισπανόφωνες γυναίκες που συνέλαβαν με ART αντιμετώπισαν ακόμη μεγαλύτερη αύξηση του κινδύνου, 66%. Αντίθετα, οι μαύρες γυναίκες που συνέλαβαν με ART δεν αντιμετώπισαν αυξημένο κίνδυνο αποκόλλησης σε σχέση με τις μαύρες γυναίκες που συνέλαβαν με φυσικό τρόπο. Τα ευρήματα αυτά θα μπορούσαν να έχουν σημαντικές συνέπειες για την κλινική πρακτική, αν και η Zhang προειδοποίησε κατά των άμεσων αλλαγών με βάση μία μόνο μελέτη.
«Χρειαζόμαστε προοπτικές μελέτες για να επιβεβαιώσουμε αυτά τα αποτελέσματα», δήλωσε ο Cande Ananth, επικεφαλής του Τμήματος Επιδημιολογίας και Βιοστατιστικής στο Τμήμα Μαιευτικής, Γυναικολογίας και Αναπαραγωγικών Επιστημών της Ιατρικής Σχολής Robert Wood Johnson του Rutgers και κύριος συγγραφέας της μελέτης. Και πρόσθεσε: «Μπορεί όμως να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο οι κλινικοί γιατροί προσεγγίζουν ορισμένες καταστάσεις, ιδίως δεδομένου ότι θα ήταν δύσκολο να εξεταστεί η συγκεκριμένη σχέση μέσω μιας προοπτικής μελέτης». Για παράδειγμα, οι γιατροί μπορεί να είναι πιο διατεθειμένοι να αναλάβουν επιθετική δράση όταν μια ασθενής με εξωσωματική γονιμοποίηση παρουσιάζει ενδείξεις αποκόλλησης του πλακούντα. Το κατά πόσον ο τύπος της θεραπείας υπογονιμότητας και η διάρκεια της θεραπείας επηρεάζουν την αποκόλληση του πλακούντα και τον πρόωρο τοκετό μπορεί να αξίζει να εξεταστεί.
Η έρευνα πραγματοποιείται σε μια εποχή που η χρήση των ART βρίσκεται σε άνοδο. Σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, περίπου το 2% όλων των βρεφών στις ΗΠΑ συλλαμβάνονται με τη χρήση αυτών των τεχνολογιών, από λιγότερο από 0,5% το 2000. Καθώς η χρήση της ART έχει αυξηθεί, έχουν αυξηθεί και οι ανησυχίες σχετικά με τις πιθανές επιπλοκές της. «Οι εγκυμοσύνες με ART συνδέονται ήδη με αυξημένους κινδύνους για καταστάσεις όπως η προεκλαμψία και οι γεννήσεις μικρού μεγέθους για την ηλικία κύησης», δήλωσε η Zhang, προσθέτοντας ότι αυτή η μελέτη ρίχνει νέο φως σε μια άλλη επιπλοκή.
Ωστόσο, η μελέτη έχει περιορισμούς. Ως αναδρομική ανάλυση νοσοκομειακών δεδομένων, δεν μπόρεσε να λάβει υπόψη της όλους τους πιθανούς συγχυτικούς παράγοντες ή να κάνει διάκριση μεταξύ διαφορετικών τύπων ART. Οι ερευνητές σημείωσαν επίσης ότι το σύνολο των δεδομένων τους πιθανώς υποεκτιμά τον συνολικό αριθμό των κυήσεων με ART, καθώς βασίζεται σε πρακτικές κωδικοποίησης των νοσοκομείων, οι οποίες ενδέχεται να μην καταγράφουν πάντα με ακρίβεια αυτές τις πληροφορίες. Παρά τις επιφυλάξεις αυτές, τα ευρήματα υπογραμμίζουν την ανάγκη προσεκτικής παρακολούθησης των κυήσεων με ART, ιδίως όταν προκύπτουν επιπλοκές, δήλωσαν οι ερευνητές. Επισημαίνουν επίσης την πολύπλοκη αλληλεπίδραση μεταξύ των θεραπειών γονιμότητας και των αποτελεσμάτων της εγκυμοσύνης. Κοιτάζοντας μπροστά, οι ερευνητές στρέφουν την προσοχή τους σε άλλες πιθανές επιπλοκές των κυήσεων με ART. «Εξετάζουμε τη συσχέτιση μεταξύ ART και θνησιγένειας», δήλωσε η Zhang.
