Πριν τα μικρά παιδιά μάθουν να μιλούν, το κλάμα είναι το μόνο μέσο φωνητικής επικοινωνίας τους. Γνωρίζουν όμως οι ενήλικες πότε ένα μωρό πονάει σε αντίθεση με το ότι αισθάνεται άβολα; Μια νέα μελέτη που παρουσιάστηκε στο Current Biology διαπιστώνει ότι η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι… «εξαρτάται».
«Διαπιστώσαμε ότι η ικανότητα ανίχνευσης του πόνου στις κραυγές -δηλαδή, η αναγνώριση μιας κραυγής πόνου από μια απλή κραυγή δυσφορίας- διαμορφώνεται από την εμπειρία της φροντίδας των μωρών», τόνισε ο Νίκολας Μάθεβον, από το Πανεπιστήμιο Saint-Etienne της Γαλλίας. «Οι σημερινοί γονείς μικρών μωρών μπορούν να αναγνωρίσουν τις κραυγές πόνου ενός μωρού ακόμη και αν δεν έχουν ακούσει ποτέ πριν το μωρό αυτό, ενώ τα άπειρα άτομα συνήθως δεν είναι σε θέση να το κάνουν», ανέφερε επίσης.
Τα ευρήματα δείχνουν ότι η ικανότητα των ανθρώπων να ερμηνεύουν τις κραυγές των μωρών δεν είναι έμφυτη, αλλά μαθαίνεται από την εμπειρία. Η ανατροφή μικρών μωρών διαμορφώνει την ικανότητά μας να αποκωδικοποιούμε τις πληροφορίες που μεταδίδουν τα σήματα επικοινωνίας των μωρών.
Ο Μάθεβον και οι συνάδελφοί του από το Πανεπιστήμιο Saint-Etienne, συμπεριλαμβανομένων των Ντέιβιντ Ρέμπι και Ρόλαντ Πέιρον, έκαναν αυτή την ανακάλυψη στο πλαίσιο ενός ευρύτερου ερευνητικού προγράμματος που διερευνά πώς κωδικοποιούνται οι πληροφορίες στις κραυγές των μωρών και πώς οι ανθρώπινοι ακροατές αντλούν αυτές τις πληροφορίες. Στη νέα μελέτη, θέλησαν να διαπιστώσουν πώς η προηγούμενη εμπειρία φροντίδας με τα μωρά διαμορφώνει την ικανότητα αναγνώρισης του πότε αυτά πονάνε.
Προσέλαβαν άτομα με διαφορετικές εμπειρίες στη φροντίδα μωρών, από άτομα χωρίς καμία εμπειρία μέχρι σημερινούς γονείς μικρών παιδιών. Συμπεριέλαβαν επίσης άτομα με περιστασιακή εμπειρία στη φύλαξη μωρών και μη γονείς με πιο εκτεταμένη επαγγελματική εμπειρία στη φροντίδα.
Στη συνέχεια, έδωσαν σε όλους τους συμμετέχοντες στη μελέτη μια σύντομη φάση εκπαίδευσης, κατά την οποία άκουσαν οκτώ κραυγές δυσφορίας από ένα μωρό σε διάστημα δύο ημερών. Στη συνέχεια, δοκιμάστηκε η ικανότητά τους να αποκωδικοποιούν τις κραυγές ως δυσφορία ή πόνο.
Και αποδείχθηκε ότι η εμπειρία ήταν το παν. Τα άτομα με ελάχιστη έως καθόλου εμπειρία δεν μπορούσαν να διακρίνουν τη διαφορά μεταξύ των κραυγών καλύτερα από την τύχη. Όσοι είχαν μικρή εμπειρία είχαν ελαφρώς καλύτερες επιδόσεις.
Οι σημερινοί γονείς και οι επαγγελματίες τα πήγαν καλύτερα από την τύχη. Αλλά οι γονείς των μικρότερων μωρών ήταν οι ξεκάθαροι νικητές. Ήταν σε θέση να αναγνωρίσουν τα συμφραζόμενα κλάματος των μωρών ακόμη και όταν δεν είχαν ακούσει ποτέ πριν τις κραυγές του συγκεκριμένου μικρού. Οι γονείς μεγαλύτερων παιδιών και όσοι είχαν επαγγελματική εμπειρία δεν τα πήγαν καλά με τις άγνωστες κραυγές.
«Μόνο οι γονείς μικρότερων μωρών ήταν επίσης σε θέση να αναγνωρίσουν τα πλαίσια κλάματος ενός άγνωστου μωρού που δεν είχαν ακούσει ποτέ πριν», τόνισε η πρώτη συγγραφέας της μελέτης, Σιλόε Κόρβιν.
«Οι επαγγελματίες παιδικοί φροντιστές είναι λιγότερο επιτυχημένοι στο να επεκτείνουν αυτή την ικανότητα σε άγνωστα μωρά», είπε η συν-συγγραφέας της μελέτης Καμίλ Φάουθον, τονίζοντας επίσης ότι «αυτό αποτέλεσε έκπληξη στην αρχή, αλλά συνάδει με την ιδέα ότι οι έμπειροι ακροατές μπορεί να αναπτύξουν μια αντίσταση που μειώνει την ευαισθησία τους στις ακουστικές ενδείξεις του πόνου».
Τα ευρήματα δείχνουν ότι οι κραυγές των μωρών περιέχουν σημαντικές πληροφορίες που είναι κωδικοποιημένες στην ακουστική τους δομή. Ενώ οι ενήλικες είναι συντονισμένοι με αυτές τις πληροφορίες, η ικανότητά μας να τις αποκωδικοποιούμε και να αναγνωρίζουμε πότε ένα μωρό πονάει βελτιώνεται με την έκθεση και την εμπειρία.
Οι ερευνητές ελπίζουν ότι το να μάθουν περισσότερα για το πώς τα μωρά επικοινωνούν τον πόνο μπορεί να βοηθήσει τους γονείς να μάθουν πώς να τον αναγνωρίζουν και να ανταποκρίνονται σε αυτόν ακόμη καλύτερα. Τώρα, διεξάγουν μελέτες νευροαπεικόνισης για να διερευνήσουν περαιτέρω πώς η εμπειρία και η γονεϊκότητα διαμορφώνουν την εγκεφαλική δραστηριότητα όταν τα μωρά κλαίνε.
