Τις περισσότερες φορές που μιλάμε με γονείς των οποίων τα παιδιά έχουν εξαφανιστεί, ερχόμαστε «αντιμέτωποι» με μια δυσκολία…. Οι γονείς στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουν τα παιδιά τους, συμβιώνουν απλώς στο ίδιο σπίτι αλλά δεν ξέρουν τι συμβαίνει στη ζωή του παιδιού τους, δεν ξέρουν τι το απασχολεί….
Η απουσία επικοινωνίας συμβάλλει έντονα στη χαμηλή αυτοπεποίθηση του παιδιού το οποίο επιλέγει τη φυγή ως τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων του. Χαρακτηριστικό είναι επίσης το γεγονός ότι πολλές φορές τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι και ο υποσυνείδητος σκοπός τους είναι να τους προσέξουν οι γονείς τους ή να τους τιμωρήσουν για την αδιαφορία τους.
Για αυτούς τους λόγους λοιπόν γονείς θυμηθείτε:
- Μιλήστε με το παιδί σας. Ρωτήστε το απλά αλλά ουσιαστικά πράγματα όπως για παράδειγμα πως πέρασε τη μέρα του.
- Παρατηρήστε τη συμπεριφορά του παιδιού σας και εντοπίστε τυχόν αλλαγές. Πολλές φορές δεν αποτελεί μόνο η «εφηβεία» αιτία για αυτές τις αλλαγές.
- Γνωρίστε τους φίλους του παιδιού σας…. Μάθετε τι του αρέσει να κάνει την ελεύθερη ώρα του…. Μάθετε που του αρέσει να πηγαίνει.
- Μην ασκείτε κριτική στο τρόπο με τον οποίο φέρετε και σκέφτεται το παιδί σας…. Βρείτε άλλους τρόπους να δώσετε συμβουλές.
- Πολλές φορές για το παιδί αρκεί να ξέρει απλώς ότι είστε εκει για να το στηρίξετε.
- Μην αφήνετε το παιδί ανεξέλεγκτο. Βάλτε όρια.
- Ανακαλύψτε μια πρακτική συμφωνία – ένα «συμβιβασμό» όταν οι απόψεις σας είναι αντίθετες.
- Εκφράστε τα δικά σας συναισθήματα στο παιδί με ειλικρίνεια για όλα τα θέματα.
- Αξιολογήστε καταστάσεις πριν υπάρξει κρίση.
- Θυμηθείτε ότι αποστολή του «καλού» γονέα είναι να προετοιμάσει το παιδί του για να ζήσει μόνο του.
